Verhaal Nico Troost: Gered door geldgebrek

Van binnen borrelde het reeds. Donderdagavond was het zover. Voelde me ongelukkig, alleen en eenzaam. Geen familiebetrekkingen meer. Had de illusie dat drank dat zou verbeteren. Tja, die aap op je schouder kan je van alles wijsmaken. Deze heb ik o.a. onthouden van Tello, mijn gesprekspartner bij de Jellinek. Er gebeurde van alles. Nadat de kat doodging bleek ook onze hond haar laatste dagen mee te maken. Mijn relatie bleek ten einde. Noodzaak tot verhuizing kwam dichterbij . Een paar dagen daarvoor was ik gestopt met het slikken van refusal. Ik was overtuigd dat ik mezelf in de hand kon houden, maar de omstandigheden bleken een te zware druk te veroorzaken. Ik raakte in paniek, wilde mezelf zelfs laten opnemen bij de Jellinek. Dat gebeurde niet, zo snel lukt dat ook niet. Een gesprek met een buurtgenoot leek voldoende, maar helaas!

Nu volgt een scala aan gebeurtenissen met als gevolg dat ik een bijeenkomst van de cliëntenraad bijwoonde met een kegel. Natuurlijk viel het op dat ik gedronken had, ik kon vertrekken. Daarna wel doorgegaan met drinken. Het was blijkbaar nog niet het diepst dat ik kon zinken.

Lang had ik verborgen gehouden dat ik weer dronk. Buitenshuis nuttigde ik geen alcohol. Soms apart stiekem in het park, op een bankje met een boek erbij. Altijd alleen. Mondwater of deodorant moesten de alcoholgeur maskeren. Ik hield mezelf voor de gek, anderen niet.

Eindelijk heb ik de volgende dag een afspraak om 09:00 uur bij een hulpverlener. Kwart voor tien zit ik nog steeds in de wachtkamer en besluit weg te gaan. Linea recta een supermarkt in om 8,5 % halve liter blikken te kopen. Zittend in een park twijfel ik nog, is het verstandig op de nuchtere maag? Ach, wat maakt het ook uit. Ik word door iedereen in de steek gelaten, zelfs hulp van de instanties die hiervoor zijn krijg ik niet. Fiets naar het Amstelstation en wil de bus nemen naar IJmuiden. In de bus blijkt dat het tegoed op mijn OV-kaart te laag is. Ik kan niet mee. Helaas, mijn plannen moeten worden uitgesteld. Toch spreek ik mijn voicemail in met m’n plannen, ik wil niet meer.

Door geldgebrek gaat mijn plan niet door en ga ik maar naar huis. De hulpverlener, die mij heeft laten wachten, heeft ondertussen m’n voicemail gehoord. Die staat later voor de deur. Natuurlijk laat ik hem niet binnen. Dus hij belt m’n ex op haar werk en vervolgens komt zij naar huis en laat hem binnen. Ik voel niks, het maakt me allemaal niets meer uit. Hij wil me laten opnemen, crisisopvang. Dat wil ik niet en zie het nut er niet van in. Die ochtend liet hij me in de steek en nu wil hij me helpen? Laat me niet lachen. Ik wil met het koor gaan zingen die avond, wellicht kikkert dat me op. Hij wil dat iemand me in de gaten houdt. Na lang soebatten bedenk ik me dat een kennis van mij misschien bereid is achterwacht te zijn. Dus ik bel haar op en ze is bereid dat te doen. Daarna gaat iedereen weg en ik heb rust. Eet wat en ga naar de Weespertrekvaartmannen. Ondanks dat het een goede avond is, ga ik toch eerder weg. Er zijn nog mannen die naar de kroeg willen, maar ik heb geen zin om iedereen die me mee vraagt af te slaan zonder uitleg. Om niet in de verleiding te komen fiets ik via een omweg, om maar niet langs de avondwinkel te gaan, naar huis. Ben vol goede moed dat het me gaat lukken.

Maar de volgende dag sta ik alweer om 08:00 bij de supermarkt. Hoezo goede voornemens, ik voel me nog steeds ongelukkig. Zo gaat het dus door. Mijn langzame zelfdestructie.

Ondertussen lijkt het voor de buitenwereld dat ik een nuchter leven lijd. Maar liegen is het begin van opvallen, je raakt namelijk verstrikt in je leugens. Want wat heb je aan wie verteld? Diegene of juist die ander?

Na een avond drinken had ik op zondagmiddag een optreden met de Weespertrekvaartmannen in Hoorn. Met een collega uit Monnickendam naar de locatie gereden. Het koor stond volgens het plan opgesteld, maar ik ging plat onderuit, op m’n bek. Niet meer gezongen die dag! De oorzaak laat zich raden: slecht tot niet of nauwelijks gegeten, mezelf niet verzorgen en door blijven zuipen. Teruggereden naar Monnickendam en wie trekt er weer een biertje open, ik dus. Het was nog niet genoeg.

Nu ik dit schrijf gaat het inmiddels een stuk beter. Ben abstinent van alcohol. Contacten zijn gelukkig hersteld. Heb kennis gemaakt met het Herstelbureau van HVO-Querido. Daar heb ik de WRAP* gedaan. Mijn ogen gingen open.

*WRAP staat voor: Wellness Recovery Action Plan. Het is een herstelmethode die je helpt om weer grip te krijgen op je leven, als dat door ingrijpende gebeurtenissen is ontregeld.  Je kunt het alleen doen, met andere peers, met een herstelcoach of in een groep.

Nu werk ik bij TeamEd. (Ervarings Deskundigen). Doe een cursus oriënteren op werken met eigen ervaring bij HVO en heb me aangemeld bij Kredietbank Nederland voor schuldhulpverlening. Het valt niet mee, herstellen, maar het is mogelijk, zorg voor bezigheden!

Nico Troost, december 2018

Enkele redenen om te stoppen met drinken:

Het is geen pretje om 2 minuten voor 8 ‘s ochtends in de vrieskou voor de gesloten supermarkt te staan. Ze gaan je kennen, die oudere dames achter de kassa bij de plaatselijke supermarkt.

Dat je maag omhoog komt bij het tandenpoetsen.

Altijd je kegel verbergen.

Liegen, Liegen, Liegen, et cetera

Vergeten, in de ochtend weten wat je de dag daarvoor gedaan hebt

Je gaat echt lekker slapen