Verhaal Nico Troost: je eigen frisdrankje regelen

Laat ik mijzelf voorstellen. 57 jaar geleden ben ik geboren in de Achterhoek en wel in Winterswijk. Het verhaal gaat dat mijn vader met mij in z'n armen door de Ratumsestraat heeft gerend, al schreeuwend, ik heb weer een zoon, want dat werd wel tijd na 3 zoons en 2 dochters.

Dat lijkt een goed begin, alleen mijn vader raakte een paar jaar later in coma en het ziekenhuis en mijn moeder werd daarna opgenomen in een “rusthuis” zoals ze dat toen noemden. Tussendoor had ze drie jaar tijd om mij te mishandelen.

Dus op mijn tiende werd ik al wegens winkeldiefstal opgepakt, en vanaf mijn 12e deed ik er 10 jaar over om de HAVO te halen.

Daarna ben ik naar de Sociale Academie gegaan en heb mijn diploma sociaal kultureel werk behaald.

Op mijn 12e jaar dronk ik Shandy, daarna al regelmatig bier, natuurlijk wel Grolsch. Mijn alcoholgebruik nam gestaag toe, ook omdat ik steeds meer last van nachtmerries begon te krijgen. Soms voelde ik me heerlijk, zeker met een jointje, soms had ik zoals ik dat noemde sombere buien, was zwaarmoedig en bleef dan thuis in bed met een boek en een pilsje. Die verschillen in stemmingen hebben mij nooit verontrust. Zo kabbelde mijn leven voort.

Aan het eind van mijn studie kwam ik toevallig in Amsterdam met bus 28 op het KNSM-eiland. Het desolate van die plek met lange loodsen en weinig mensen trok me gelijk en nog geen jaar later woonde ik er. Midden tussen de krakers vond ik vrijwilligerswerk als begeleider en penningmeester bij het Wegloophuis tegen psychiatrie. Wij waren fel tegen het gebruik van medicijnen en tegen de toenmalige vormen van therapie. Houden van patiënten, dat moest genoeg zijn.

Beginnend draaideur-cliënt

Met een andere vrijwilliger kreeg ik een relatie. Dat ging na een jaar uit, ik koos het krappe sop, de binnenvaart en bruine vloot, zeilcharter. Tijdens het zeilen met groepen kwam ik genoeg Duitse leraressen tegen, waarmee ik mijn liefdesverdriet de baas kon. Duitsers namen ook altijd genoeg bier mee, dus dat zat ook goed.

Ondertussen woonde ik, als ik thuis was, in een woonwagen. Na ontruimd te zijn van het KNSM eiland kwam ik terecht op de Gevleweg, bij de voormalige Houthaven. Het aantal junks, alcoholisten en ander gevaarlijk volk, nam daar gestaag toe, wat mij ertoe bracht mijn woonwagen te verkopen en weer terug te gaan naar het KNSM eiland, terug in mijn ouwe kraakpand, de Kleine Keijzer. Met aan de kade Das Narrenschiff de Azart. (ship of fools)

Inmiddels had ik als  beginnend draaideur-cliënt al verschillende anti-depressietherapietjes gevolgd. Bijvoorbeeld bij de RIAGG, maar ook vier dagdelen dagbehandeling. Daarvan staat me bij dat men vond dat het heel goed met mij ging en dat ik kon ophouden met de therapie. Ik was wat zonniger en lichtvoetiger, want ik was met legerkisten in de winter aan gekomen en droeg aan het eind van de therapie sandalen. Blijkbaar was het de therapeuten ontgaan dat het zomer geworden was.

Mijn alcoholgebruik nam schrikbarende vormen aan wat men echter niet door had. Blowen deed ik al niet meer, want de combinatie met bier veroorzaakte bij mij alleen maar slaap.

De nachtmerries waren er nog steeds, dus de therapieën deden mij niet zoveel. Als ervaringsdeskundige was ik er namelijk een ster in geworden om vooral niet geholpen te willen worden. Ik moest en zou het zelf moeten en willen doen.

Daarna e.e.a. bij de Jellinek gevolgd. Gecontroleerd drinken, bezoek aan de AA (niks voor mij). Gecombineerde behandeling, internet plus gesprekken. Bij de kern kwam ik nooit.

3 jaar geleden was mijn vriendin het zat. Althans mijn depressies en kamikazeacties tijdens onze fietsvakantie. Zij meldde mij ziek op mijn werk, stuurde me naar de huisarts die mij vervolgens naar Punt P * verwees.

Daar viel het kwartje, bij mij werd door de psychiater een bipolaire stoornis geconstateerd. Zo komen we weer terug bij mijn vader, daar werd het ook op latere leeftijd vastgesteld, bij hem in combinatie met een oorlogstrauma. Bij mij met een ander trauma, zie het begin van dit verhaal. Ondanks mijn felle afkeer van het gebruik van medicijnen heb ik die keus toch gemaakt, tenslotte vier ik als republikein ook koningsdag. Overigens heb ik 40 jaar lang alcohol als medicijn gebruikt, dus principieel ben ik nooit geweest. Principes zijn ervoor om uit te dagen en horen niet je leven vergallen, mijn zelfvernietiging moest stoppen.

Toch was ik er nog niet, op kerstavond vorig jaar lag ik op mijn rug voor mijn huis met handboeien om, aangehouden wegens openbare dronkenschap, brutaal zijn en wegens het weigeren me te identificeren. Hoe dan ook, ik moest nog een beslissing nemen. Mijn alcoholgebruik, daar moest iets aan gedaan worden om serieus te kunnen ‘herstellen’. Na kerst had ik mijn derde afspraak bij de Jellinek en stopte met drinken op de 28e december 2015 met behulp van Refusal.

Het aanbod van alcohol is immens merk ik, temeer omdat ik lid ben van een koor dat zingt over vrouwen, de zee en drank, de Weespertrekvaarmannen (WTMK).

Voorbeeld van een dagje Koor.  Op een dag had ik weer eens zo'n uitdagende dag. 's Middags traden we met het WTMK op in Amstelveen. Op het optreden kwam ik al chagrijnig aan, want beide kanten van de Amstel waren afgezet voor fietsers omdat er een triathlon was. Na het Amstelpark kon ik eindelijk de route volgen die ik wilde. Vijf minuten voor het optreden kwam ik aan. Dus mijn stemming was er helemaal aan toe om een biertje te pakken. De aap had me behoorlijk in de tang. Tegen het einde van het opreden komt de organisator natuurlijk met een blad vol blikjes Heineken naar ons toe en begint godbetert ook nog bij mij met het uitdelen. Deze aanval kon ik afslaan en haalde na het optreden een vervangend drankje. Daarna nog wat gekletst. Een fan vroeg me hoe ik me staande hield bij het koor zonder alcohol te drinken? Daar had ik geen antwoord op, alleen dat ik niet dronk in verband met mijn medicijnen. Terug gefietst naar Amsterdam. Kreeg ruzie met mijn computer die plotseling geen wifi meer had, sterker nog, er was helemaal geen verbinding. Nou, dan heb je echt de neiging om die 6 blikjes Heineken uit de gangkast te pakken en allemaal leeg te drinken. Niet gedaan, want ze waren toch lauw.

Dan naar de Spuistraat, want daar moest ik ook nog zingen. Voor het optreden, was wat te vroeg, zit ik aan een tafel een boek te lezen. Wie komt er naar me toe, één van de drinkers van het koor, die me een flesje bier in de handen douwt, nog koud ook nog. Verbouwereerd neem ik het in m'n hand, lees het etiket om te zien of er alcohol in zit en vraag het ook aan hem. Natuurlijk zegt hij, dus ik leg hem uit dat ik geen alcohol drink in verband met m'n medicijnen. Hij zou namelijk ook niet moeten drinken om dezelfde reden. Deze aanval ook weer afgeslagen en weer verder. Tijdens het optreden komt, goed bedoeld, de organisator van het optreden met een blad vol jeneverglaasjes en ja hoor, hij begint bij mij. Dus ik zit braaf alle glaasjes door te geven aan de rest van de koorleden, maar er blijft natuurlijk wat over en deze glaasjes staan de rest van het optreden voor me, eenzaam en onaangeroerd. Gelukkig worden ze allemaal toch nog opgedronken door de andere koorleden.

Opvallend in dit verhaal is dat niet-drinken betekent dat ik de hele tijd mijn eigen frisdrankje moet regelen. Nou, dat was me dus het dagje wel. Thuis vertel ik dit alles aan de telefoon nog aan Petra, mijn levensgezellin. Zij heeft met me te doen en dat vind ik lief, maar ook onnodig. Ik voel me trots, want ik ben deze dag ongeschonden doorgekomen en geniet op de bank van een lekker blikje Bavaria Witbier met 0,00 % alcohol.  9/2016

* PuntP behandelt op een directe en duidelijke wijze kinderen, jongeren en volwassen cliënten met enkel- en meervoudige psychische en psychiatrische problemen. Ook werken wij aan het voorkomen van psychische problemen. PuntP is onderdeel van Arkin