Nikki: "Ik voel me weer mens"

Ik ben Nikki  en ben 29 jaar. Ik kom uit een warm, beschermd gezin waarin ik veel liefde kreeg en nooit voor mezelf op hoefde te komen. Ik heb een fijne en makkelijke basisschoolperiode gehad.

Op de middelbare school ben ik gepest toen ik van het HAVO/VWO naar het VMBO T ging. Dit pesten is door blijven gaan tot ik van de middelbare school af ging. In de periode dat ik gepest ben durfde ik niet te praten, maar deed ik aan zelfautomutilatie om met mijn negatieve gevoelens om te gaan. Ik kreeg psychologische hulp, toen mijn ouders erachter kwamen, maar dit heeft geen effect gehad. Toen ik 17 jaar was ben ik seksueel misbruikt door mijn toenmalige vriend, ook hiervoor kreeg ik psychologische hulp, maar het was niet effectief. Ik had mezelf aangeleerd om niet te praten en op andere manieren met negatieve gevoelens om te gaan.

Na de middelbare school ben ik SPW4 gaan studeren en succesvol afgestudeerd, ik vond een baan als activiteiten/woonbegeleidster in een zorginstelling en ik ging vier jaar later op mezelf wonen. Dit was een eind weg van mijn ouders en ik voelde me eenzaam. Mijn tante, die als een tweede moeder voor me was, overleed onverwachts en ik leerde een nieuwe liefde kennen. Waar veel mensen zich prettig bij zouden voelen, voelde voor mij als een enorme druk. Ik had na het misbruik moeite met het vertrouwen van mannen en daarbij bij intimiteit last van paniekaanvallen omdat ik het misbruik nooit goed verwerkt had. Kortom er gebeurde gevoelsmatig veel met me op dat moment.

Ik ging met een vriendin naar het casino, at daar wat en we speelden daarna voor een paar tientjes op de speelautomaten. Dit deden we zo’n 1 keer per 1 a 2 maanden. Tot op een dag ik haar naar huis bracht en besloot zelf terug te gaan. Ik won een jackpot van een paar duizend euro en voelde me dolgelukkig. Ergens schaamde ik me dat ik alleen ging, maar het fijne gevoel overheerste. Ik besloot het tegen niemand te zeggen, maar helaas bleef het niet bij die ene keer. Ik ging daarop volgend vaker alleen, twee tientjes werden vier tientjes en vier tientjes werden honderd euro. Ik begon me in die periode ook te isoleren en voelde me steeds vaker slecht. Ik at slecht, ik sliep slecht, ik kon me op mijn werk moeilijk concentreren. Mijn ouders zagen dit en benoemden dit, maar ik had me ondertussen aangeleerd om te manipuleren en te liegen en ze vertrouwden me, dus geloofden mijn leugens. Niemand wist dat ik een gokprobleem had, zelfs ik ontkende het naar mezelf.

Het ging zo ver dat ik geen geld meer had om rekeningen te betalen, mijn verslaving ging altijd voor. Ik kon op mijn werk makkelijk aan geld komen en ben helaas daar geld gaan toe eigenen voor mijn verslaving. Dit heb ik lange tijd volgehouden. Tot ze er op mijn werk achter kwamen, achteraf ben ik daar heel dankbaar voor, maar toen kon ik het nog niet zo zien omdat de paniek toe sloeg. Ik wilde dat leven niet meer, mijn grootste geheim zou uitkomen en iedereen zou weten dat ik niet de leuke lieve Nikki was die ze dachten dat ik was, ik voelde me een crimineel, ik wilde dat niet zijn, maar had zo wel gehandeld en vanuit die gedachten heb ik een suïcidepoging ondernomen. Gelukkig nu ben ik er heelhuids uitgekomen en ben ik vanuit daar in behandeling gegaan. Zodra mijn geheimen bekend waren en ik open kon zijn, voelde ik me al meteen wat prettiger.

 Ik heb intensieve behandeling gehad; dagbehandeling, sessies met de psycholoog, muziektherapie en ben vanuit daar gaan deelnemen aan de coaching groep. Ik wilde anderen ondersteunen vanuit mijn eigen ervaring, hun laten weten dat er een lichtpuntje in het donker is en dat ze er niet alleen voor staan. Vanuit de coaching groep ben ik als herstelmedewerker op vrijwillige basis bij Novadic-Kentron gaan werken. Ik heb een strafzaak gehad voor de verduistering. Ik heb mezelf lange tijd als crimineel bestempeld en gevoeld. Terwijl ik nu besef dat ik vanuit mijn verslaving toen zo gehandeld heb en dat het mij niet als persoon definieert, want nu zou ik zo’n keuze nooit meer maken. Ik heb een hier  taakstraf voor gekregen en krijg helaas geen VOG meer. Dus, om weer terug te gaan, werken in de zorg is een probleem.

Tijdens het werken als herstelmedewerker merkte ik dat dit me de uitdaging en voldoening gaf die ik in mijn vorige werk miste. Ik kon ook net wat meer betekenen voor anderen, omdat ik begrijp hoe ze zich voelen en hoe uitzichtloos het kan zijn. Ik heb me ingeschreven op de opleiding AD ervaringsdeskundige in de zorg aan de Fontys en ben aangenomen. Voor een stageplek had ik een VOG nodig, deze was afgewezen, maar vanuit Raad van Bestuur bij Novadic-Kentron willen ze me een kans geven om daar mijn stage te gaan lopen. Ze kijken naar mij als persoon, hoe ik nu ben en de competenties die ik bezit en niet naar mij als de persoon die toen die foute keuzes heeft gemaakt, ze zien mijn groei. Ik voel me weer mens en ben tevreden met wie ik nu ben en waar ik nu sta. Ik heb moeite gehad het schuldgevoel naar mijn omgeving, ex-werkgever en ex-collega’s een plek te geven, maar heb hier enorm veel ondersteuning en hulp voor gehad. Ik heb EMDR gehad voor de trauma’s uit mijn verleden en heb ook dat een plek kunnen geven. Ik sla nu een nieuwe weg in, heb weer perspectief en geloof weer in mezelf. Ikzelf en tevens mijn omgeving zijn trots op me.