Marlon: "Ik werd me ervan bewust dat ik de boel aan het verklooien was"

Mijn naam is Marlon en ben 36 jaar woonachtig in ’s-Hertogenbosch. Ik heb al een groot aantal jaren de wens en droom om een goede ervaringsdeskundige te worden. Vanwege psychische problemen die zich al openbaarden op mijn 17e en het experimenteren met soft- en harddrugs heb ik helaas mijn middelbare school niet kunnen afmaken. Ik heb enorm veel ervaring opgedaan in de wereld van de psychiatrie en in de verslavingszorg. Ik heb de diagnose Schizofrenie en ben lang verslaafd geweest. Daardoor is voor mij de keus makkelijk gemaakt aangaande het kiezen van een opleiding, waar ik al enige voorkennis van heb. Dit heeft ervoor gezorgd dat hier mijn interesse in ligt en ik hier affiniteit mee heb.

De kwaliteiten en competenties die ik bezit zijn onder andere het hebben van  empathisch vermogen, een luisterend oor kunnen bieden, creatief denken, ik ben oplossingsgericht ingesteld, ik zie snel de potentie van een persoon in plaats van zijn of haar beperking, kan goed contact leggen, aanvoelen wanneer een gesprek te veel kan worden voor iemand of juist aanvoelen wanneer iemand behoefte heeft aan een goed gesprek, organiseren en leidinggeven. Naast eerder genoemde kwaliteiten zie ik wel duidelijk in dat ik mezelf nog zoveel meer kan bijleren, ontwikkelen en ontplooien middels een gedegen opleiding gecombineerd met een leuke en leerzame stageplek.

Een reflectie op mijn eigen herstelproces:

In mijn leven heb ik veel meegemaakt maar het is voor mij lastig om exact aan te geven waar mijn herstelproces is begonnen. In mijn leven heb ik meerdere keren mijn herstelproces in gang gezet maar heb ik een aantal keren stappen terug moeten zetten om vervolgens weer verder te gaan. Naar mijns inzien is mijn echte herstelproces begonnen op mijn 25ste levensjaar.

Ik heb van mijn 17de tot en met mijn 25ste  in een sociaal isolement geleefd. Ik had geen vrienden, dagbesteding, hobbies of iets om handen. In mijn beleving had ik dus niks om voor te leven. Ik was niet sociaal vaardig en vond het meer dan spannend om contact te maken met andere mensen.

 Mijn ouders hebben 7 jaar een restaurant gehad waarvan ik de laatste twee jaar samen met mijn ouders boven het restaurant heb gewoond (25 jaar/26 jaar). Na niet al te lange tijd begon ik in te zien dat het helemaal niet zo spannend was om samen met mensen aan tafel te zitten. Sterker nog ik begon langzaamaan mee te helpen in het restaurant. Ik begon in de keuken als afwasjongen maar al gauw kreeg ik meer verantwoordelijkheden zoals het deelnemen aan onder andere de Mise-en-Place (term in de horeca voor voorbereidend werk), het bereiden van voor en nagerechten, het schoonhouden van het restaurant in de breedste zin van het woord. Ik kwam er dus ook achter dat ik ergens goed in kon zijn. Dit gevoel had ik jarenlang niet gehad, immers ik beschouwde mezelf als een psychiatrisch patiënt die medicatie slikte en nooit enige kwaliteit van leven zou hebben en niet van nut of waarde was.

Boven eerdergenoemde restaurant is voor mijn gevoel mijn herstelproces begonnen (25 jaar). Ik was een persoon van waarde en ik kreeg voldoening van de taken die ik mocht uitvoeren. Al helemaal als ik voor- en nagerechten mocht maken. Wegens het overlijden van mijn vader (begin maart 2007 / ik was toen 26 jaar oud), die Chef kok was en verantwoordelijk was voor de keuken, stond mijn moeder er alleen voor. Zij was gastvrouw. Na een jaar hard werken heeft mijn moeder het restaurant verkocht en kwamen wij samen noodgedwongen te wonen op een camping in een chalet. In die tijd onderhield ik 1 keer in de week een zeer prettig en aangenaam contact met een psycholoog van Reinier van Arkel. Langzaamaan begon ik me wederom terug te trekken omdat ik niet werd uitgedaagd of werd geprikkeld om iets met mijn kwaliteiten te doen waar ik voldoening uithaalde. Voor mijn gevoel was dat een stap terug in mijn herstelproces. Gedurende de 2 jaar woonachtend en werkzaam in het restaurant gebruikte ik wel cocaïne, oxazepam en alcohol. Kortom ik was wel verslaafd. Ik gebruikte dit om de leegte, ondanks de voldoening van mijn taken binnen het restaurant, op te vullen. Het was voor mij een soort van zelfmedicatie.

 Na een halfjaar kreeg ik een huis toegewezen in ’s-Hertogenbosch en heb ik mijn moeder bij mij in laten wonen met als reden dat zij anders op straat zou komen te staan. Toen kreeg ik een aanbod voor een woning in een woonvorm voor mensen met de diagnose Schizofrenie of aanverwante stoornis in Den Bosch-Zuid. Uiteraard ben ik hier direct op ingegaan. Na het invullen van een hoop formulieren, intakegesprekken en aanverwante zaken was het zover: ik had een eigen woning (28 jaar), helemaal voor mijzelf. In deze woonvorm maakte ik al snel leuk contact met een aantal medebewoners en tevens lotgenoten, nu zelfs vrienden geworden.

Er werd binnen deze woonvorm een veelal activiteiten georganiseerd zoals: beeldhouwen, tekenles, yogales, nordic walking, kookactiviteiten en elke dag wandelen. Ik nam zoveel mogelijk deel aan alle activiteiten daarnaast had ik ook wat dagbesteding bij Demarrage Den Bosch, hier volgde ik computercursussen. Ik heb ook drie jaar aan Taekwondo gedaan maar dan verweven met agressieregulatie therapie, hier leerde ik omgaan met mijn woede/agressie en tegelijkertijd werd ik in mijn kracht gezet, helaas heb ik wegens financiële redenen dit stop moeten zetten. Maar naast deze activiteiten begon er ergens toch een leegte te ontstaan in mijn leven. Ik gebruikte in de beginperiode dat ik in eerdergenoemde woonvorm woonde geen drugs of alcohol meer, immers cocaïne is een zeer dure drug en ik had mijn geld nu hard nodig voor mijn vaste lasten. Echter na nog geen twee jaar had ik een uitglijder met drugs en ben ik speed gaan gebruiken (30 jaar). Mede omdat speed zeer betaalbaar was. Ik raakte verslaafd. Op dat moment heeft de speed mij geholpen om weer op sociaal vlak “goed“ te kunnen functioneren. Ik heb dit twee en een half jaar volgehouden en weten te verbergen. Zowel de begeleiding, vrienden en mijn familie kregen na twee en half jaar door dat ik weer harddrugs aan het gebruiken was (33 jaar). Dit heeft aardig wat consequenties met zich meegebracht. Mijn moeder en mijn jongere broer wilde mij niet meer over de vloer hebben. Gelukkig had ik destijds een zeer bekwame en directe SPV’er die mij met de neus op de feiten heeft gedrukt. Daardoor ben ik mezelf er bewust van geworden dat ik de boel aan het verklooien was. Mijn SPV’er heeft mij direct het advies gegeven om met Novadic contact op te nemen, dit heb ik ook gedaan in zijn bijzijn. Helaas kreeg ik te horen dat ik twee en halve maand moest wachten voordat ik in aanmerking kwam voor een intakegesprek. De emotie die dat bij mij teweeg heeft gebracht was woede en ik besloot om zelf af te gaan kicken.

Stichting Jong Actief/ Seniorenbus Mijn SPV’er bracht mij in hetzelfde gesprek over Novadic ook op de hoogte van het bestaan van Stichting Jong Actief (33 jaar). Dit is een stichting die zich richt op re-integratie en het geven van daginvulling voor jongeren die vaak kampen met problemen op psychisch vlak maar ook op het gebied van school, werk, huisvesting en inkomen, vaak ook D.D. oftewel: dubbele diagnostiek: middelenverslaving en psychische aandoeningen. Binnen deze stichting is er ook veel aandacht voor het peer education concept. Deze  stichting heb ik in het bijzijn van mijn SPV’er opgebeld en had binnen 1 week een intakegesprek met een talentcoach van Jong Actief. De combinatie van mijn besluit om zelf af te kicken en de dagbesteding die ik vond bij Jong Actief maakte dat ik op eigen kracht, dus zonder Novadic, begeleiding van mijn woonvorm, vrienden en familie clean wist te raken. Bij Jong Actief kreeg ik langzamerhand steeds meer verantwoordelijkheid en begon mijn eigen plekje te vinden en bouwde langzaamaan een band op met medevrijwilligers. Ik begon als voorzitter van de jongerenraad en was tevens notulist, ik was apetrots dat ik deze 2 taken mocht uitvoeren. Ook was ik op de hoogte van het bestaan van een bestuur. Ik gaf te kennen dat ik wel interesse had om zitting te nemen in het bestuur. Ik moest net zoals deze motivatiebrief ook daarvoor een motivatiebrief schrijven en kreeg te horen dat ik een proeftijd kreeg aangeboden, desbetreffende proeftijd heb ik goed doorstaan en werd uiteindelijk officieel bestuurslid. Wederom supertrots! Rond die periode merkte ik dat ik een verlangen diep in mijn wezen had, en dat verlangen was mensen ondersteunen en handvaten aanreiken. In deze periode ging ik naast Jong Actief ook aan de slag als vrijwilliger bij stichting Seniorenbus  (33 jaar), dit is een initiatief voor senioren in de gemeente Den Bosch die voor een zeer laag tarief overal naar toe worden gebracht. Mijn functie bij de Seniorenbus is bijrijder, dit houdt in dat ik simpele taken uitvoer zoals: aanbellen, mensen de bus in helpen, de gordel omdoen, kaartje in ontvangst nemen, bonnenboekjes verkopen en navigeren. Ondanks dat de taken simpel zijn haal ik er enorm veel voldoening uit, mede omdat ik bij Jong Actief te maken heb met een relatief jongere doelgroep en het prettig is om afwisseling qua doelgroep te hebben. En een keer in de week te werken met ouderen van dagen.

Cursussen

Ik heb snel gehoor gegeven aan mijn verlangen om iets te doen met ervaringsdeskundigheid en ben toen bij toeval beland bij de cursus 'Herstellen doe je zelf', waarvan ik op 19-12-2014 (33 jaar) mijn certificaat heb behaald. Ik kreeg ook te horen dat er na deze cursus nog een vervolgcursus was die wat dieper in ging op bepaalde materie aangaande het inzetten van je ervaringen en herstelverhaal, te weten: Werken Met Eigen Ervaring, ook hiervoor heb ik op 10-04-2015 (twee dagen voor mijn 34ste verjaardag) mijn certificaat behaald. Ik was het pad naar ervaringsdeskundige dus inmiddels al aan het bewandelen, weliswaar op mijn eigen tempo. Mijn verantwoordelijkheden bij Jong Actief bleven groeien. Zo ben ik projectleider geweest van het bouwen van een heuse muziekstudio waar jongeren muziek kunnen maken en opnemen. Hiervoor heb ik een subsidie weten te regelen bij de Gemeente ’s-Hertogenbosch van maar liefst 2500,- euro, hiervan hebben wij instrumenten en andere benodigde apparatuur gekocht. Mijn zelfvertrouwen begon steeds meer te groeien en ik kwam telkens weer nieuwe onontdekte kwaliteiten van mijzelf tegen. Ik raakte enthousiast en besloot contact op te nemen met Novadic-Kentron om te vragen of ik via hun mezelf nog verder kon ontwikkelen tot een goede ervaringsdeskundige. Dit contact is gelegd begin januari 2017. Ik mocht medio januari 2017 instromen bij de zogenaamde coachingsgroep van Novadic. Dit is een groep waarin je wordt getraind om jezelf adequaat in te zetten voor mensen die zelf nog verslaafd zijn of moeite hebben met bepaalde middelen. De enige voorwaarde van deelname was clean zijn of nog gecontroleerd gebruiken maar nooit onder invloed. De groep wordt altijd geleid door een coach en die coach bepaald wanneer jij klaar bent om in het werkveld ingezet te worden. Na een periode van vijf maanden coaching kreeg ik van onze coach te horen dat men het idee had om een Herstelpunt op te zetten bij Novadic, locatie Vught. Ze zochten mensen waarop men kon bouwen, mijn toenmalige coach heeft mij gevraagd of ik interesse had, nou dat had ik zeker. Ik kon niet wachten om te beginnen. Ik ben begonnen samen met iemand uit mijn coachingroep en een coördinator ergens eind mei. De eerste steen werd door ons figuurlijk gelegd, al gaande kwamen er steeds meer mensen uit de coachinggroep bij en begon het Herstelpunt concrete vormen aan te nemen. Op 14 augustus was het Herstelpunt een feit, we hadden een eigen kantoor.. In het begin was het erg spannend en vooral aftasten van wat wij nou eigenlijk willen aanbieden en waar wij voor willen staan. Op 29 september was de officiële opening van Herstelpunt Nieuwe Kansen samen met een Herstelmark. Ik werk nu al een half jaar als herstelmedewerker op het Herstelpunt Nieuwe Kansen bij Novadic, locatie Vught. Ik kom hier in aanraking met cliënten maar ook met de hulpverlening, familie/naasten en niet te vergeten collega’s. Ik doe dit twee dagdelen per week op vrijwillige basis. Maar juist bij het Herstelpunt merk ik dat ik nog niet volgroeid ben, ik heb soms het gevoel dat ik stapjes kan zetten maar nog niet goed weet hoe ik volop kan lopen. Vandaar mijn wens om een opleiding te volgen en ook feedback te krijgen over bepaalde dingen die ik nog niet goed onder de knie heb.

Slotwoord:

Mijn officiële diagnose Schizofrenie die ik op mijn 18de heb gekregen, die ik zelf  liever een psychische kwetsbaarheid noem, heb ik inmiddels volledig geaccepteerd heb en een plek heb gegeven. Dit heeft jarenlang geduurd, maar ik zie nu (zeer helder) dat ik niet alleen mijn beperking ben maar nog zoveel meer. Ik heb nu een zeer groot sociaal netwerk, ik heb veel vriendschappen gesloten (veelal met lotgenoten of personen die ook het een en ander hebben meegemaakt in het leven), ik geef gehoor aan mijn passie, te weten: gitaar spelen. Ik zit twee en half jaar in een band. Ik ga zeer geregeld met vrienden leuke dingen doen, ik heb inmiddels een zeer goed contact met mijn moeder en broer. Mijn broer heeft een zoontje van drie jaar die mij enorm motiveert om op het rechte pad te blijven, ik wil immers een leuke oom zijn. Mijn gemiddelde week is gevuld vol met activiteiten en verplichtingen waar ik voldoening uithaal: Stichting Jong Actief, Stichting Seniorenbus, herstelmedewerker bij Novadic en in het weekend repeteren met mijn band. Vooral bij Novadic heb ik gemerkt wat voor een heerlijk gevoel het geeft als je ziet en voelt dat je bij iemand wat los weet te maken door middel van een goed gesprek. Ik ben me bewust dat ik mensen niet kan redden en zelfs niet hun problemen voor hun kan oplossen. Wat ik wel kan is een luisterend oor bieden en dat kan ook van grote waarde zijn. Al kan ik in een groot aantal maanden maar een persoon weten te inspireren om zijn of haar herstelproces in gang te zetten dan is mijn missie/taak al volbracht. Hoe mooi is het als je iemand leert kennen en diegene langzaamaan stapjes ziet maken die je zelf ook ooit heb moeten zetten. Wetend dat hij of zij hopelijk ook op een punt terecht komt waar hij of zij het gevoel heeft eindelijk in eigen kracht te staan, oftewel empowerment en het concept van zelfregie.